วันพฤหัสบดีที่ 6 กันยายน พ.ศ. 2550

กลอนคิดถึง...








อยู่ไกลกันอย่างนี้


แต่คนดีคงรับความรู้สึกได้


แค่หลับตา...เธอก็รู้อยู่แก่ใจ


ว่าฉันรักและห่วงใย...ตลอดเวลา


อยากห่มฟ้า...กับเธอในคืนหนาว


แล้วเอาหมอนรูปดาววางไว้ใกล้ๆเธอ


จะเปิดโคมไฟรูปพระจันทร์...ที่เธอใช้มัน สม่ำเสมอ


และกระซิบข้างหูเธอว่าจงหลับ...ตาอย่าหวั่นไหว


อยากอยู่กับเธอ...จนรุ่งสาง


คอคอยชับไล่ความอ้างว้าง...ไปให้ไกล


เธอจะได้หลับอย่างสบายใจ


เพราะมีฉันอยู่เคียงข้าง...เธอ...ตลอดเวลา

ไม่มีความคิดเห็น: